Ademloos van de weeën

Komt-ie of komt-ie niet?

De 2e dienst op maandagavond: en daar komen de eerste weeën! Wim is al even aan het werken. Wat zal ik doen, hem bellen? Nog even wachten?

Toch maar even een berichtje naar hem sturen waarin ik zet:
“Ik weet niet zo goed wat ik voel… Ben al vanaf 23.30 uur wakker, steeds pijn in de onderbuik en laag in de rug… Maar trekt steeds weer weg. Dan is het heel kort op elkaar en dan duurt het weer wat langer…. Soms doet het een beetje pijn en af en toe doet het heel erg pijn.”

Nou, daar belt een zenuwachtige toekomstige papa: “Moet ik nu dan naar huis komen?” Nee, dat is volgens mij niet nodig. Maar het blijft aanhouden, ik begin te twijfelen. Dus toch maar even bellen of hij naar huis wil komen. Daar is hij dan, om 04:00 uur in de ochtend.

Oeps, nu is hij er eindelijk en ik voel niks meer – alle pijn is compleet weg. Toch maar even het ziekenhuis opgebeld, waar ze me toch graag even wilden zien. Hup de auto in, tasje mee, en daar gaan we.

In het ziekenhuis aan de CTG, en ja hoor er is wel flink activiteit, maar ik voel het gewoon niet meer. Dus ik word naar huis gestuurd met een afspraak om morgen weer terug te komen en dan gaan ze me inleiden.

Wachten op de weeën

Het is woensdagochtend. In een zeer zenuwachtige stemming keren we weer terug naar het ziekenhuis. Vandaag kan het weleens gaan gebeuren! Ze plaatsen een ballonnetje en nu begint het wachten.

De hele dag hangen we rond in het ziekenhuis, wachten tot ik misschien al vanzelf weeën ga krijgen. Maar de hele dag gebeurt er niets. ’s Avonds kan ik ook niet echt slapen, dus als ik eindelijk in slaap val is het al 01:00 uur. Maar om 03:00 uur word ik wakker.

Wat voel ik? Moet ik plassen? Dus ik ga naar het toilet en stap daarna weer terug in mijn bed, maar dat gekke gevoel gaat niet weg. Ik krijg pijn in mijn buik en heb het heel erg warm. Ik sla de dekens van me af en ga rechtop zitten, maar dan krijg ik het heel erg koud. Weer liggen en terug onder de deken.

Wat moet ik nu doen? Zijn dit nu wél de echte weeën? Zal ik op het belletje drukken zodat er een zuster komt? Dan hoor ik Wim vragen of het wel gaat, want ik adem wel heel erg hard. Dus ik vertel hem wat ik voel en vraag hem wat ik moet doen, de zuster roepen of nog wachten tot ze zelf komt. Ze heeft immers gezegd dat ze tussen 05:30 en 06:00 uur sowieso zal komen. Ik besluit, op advies van Wim, om toch maar op de zuster te wachten.

“Gaat het wel, mevrouw?”

Alleen de zuster komt pas om 06:30 uur. “Gaat het wel mevrouw?”

Ik vertel haar precies wat ik voel en voor haar is het wel duidelijk: dit zijn echte weeën. Ik mag naar de verloskamer toe. Maar op het moment dat ik opsta voel ik dat ik moet overgeven. Als de zuster van de verloskamer me komt halen sta ik net over te geven, gelukkig is zo’n zuster wel iets gewend.

Eenmaal op de verloskamer sluiten ze me weer aan op de CTG. Daar kunnen we duidelijk zien dat ik héél erg regelmatig weeën heb. Als ze het inwendig onderzoek doen heb ik toch pas 3-4 centimeter ontsluiting, dus besluiten ze om me toch nog weeën-opwekkers te geven.

Door de weeën-opwekkers blijft de ene na de andere wee komen. Als de ene wee nog niet volledig is weggezakt, komt de volgende alweer. Ik krijg geen adem meer, ik ben doodmoe.

Pijnbestrijding

Ik besluit iets voor de pijn te vragen, maar een ruggenprik wil ik zeker niet. Ze bieden me aan om een middeltje op het infuus aan te sluiten, waardoor ik tussendoor wat suf zal worden. Het zal niet alle pijn weghalen maar wel de piek van de pijn wegnemen. JA GRAAG!!

Op dat moment besluiten ze gelukkig ook om de weeën-opwekkers stop te zetten. Ik kan tussendoor weer ademhalen, ik val zelfs in slaap tussen de weeën in. Maar dan begin ik bij iedere wee een beetje druk te voelen, wat is dit nu weer voor nieuw gevoel?

De geboorte

Het is donderdag 13 november, 16:00 uur en ze willen nog even kijken hoeveel ontsluiting ik nu inmiddels heb. Maar dan hoor ik magische woorden: “We hoeven niet meer te voelen, we kunnen zijn haartjes al zien. Bij de volgende wee mag je gaan persen.”

Met de eerste keer persen blijkt dat onze baby in het vruchtwater heeft gepoept, dus ze hopen dat de bevalling nu snel zal gaan. Zijn hartslag begint te dalen, hij móét nu echt komen. Voor het laatste stukje besluiten ze om me in te knippen, ze willen geen risico’s nemen.

Het is nu 16:23 uur en ik krijg onze baby op mijn buik, waarop ik zeg: “Dit is Daan!” Daan blijft heerlijk bij me liggen terwijl de nageboorte nog komt en ze mij vervolgens kunnen hechten.

Omdat onze kleine man in zijn vruchtwater heeft gepoept moeten we minimaal 8 uur in het ziekenhuis blijven. Maar dan zouden we midden in de nacht naar huis toe moeten gaan, dus besluiten ze dat we gewoon de hele nacht in het ziekenhuis moeten blijven.

De dag erna zijn we om 12:00 uur weer thuis, en vanaf daar begint natuurlijk weer een heel nieuw verhaal waar we nu nog steeds iedere dag heerlijk van genieten.