Een bevalling met ruggenprik en weeënopwekkers

Ik had een weeëntimer app op m’n telefoon gezet zodat we de tijd tussen de weeën bij konden houden. Ik twijfelde nog wel of het de échte weeën waren. Soms zat er 3 minuten tussen, dan weer 8 en dan weer 5.

Om 7 uur ’s morgens hebben we toch maar de verloskundige gebeld. Rond 8 uur was ze er en ja hoor, het was écht begonnen. Ik had 1 centimeter ontsluiting en tussen 11 en 12 uur zou ze terugkomen om te kijken hoe het zich zou hebben gevorderd.

Opgeven

Om eerlijk te zijn, weet ik vrij weinig meer van de tijd nadat ze weg was. Ik had veel pijn en had het idee dat ik ieder moment weg kon vallen. Ik was ook verschrikkelijk moe en had het idee dat ik doodop was.

Volgens m’n vriend riep ik hem bij iedere wee als hij even weg was, ik kneep dan in z’n hand en in het dekentje dat op de bank lag. Hij had mijn teddybeer gepakt die ik van kleins af aan al heb om in te knijpen. Volgens hem riep ik rond 10 uur ’s morgens al dat ik het op wilde geven, dat ik niet meer wilde en dat ik schreeuwde om een ruggenprik. Ik wilde liggen, maar dat deed alleen maar méér pijn, dus ging ik zitten. Zo kon ik de weeën iets beter opvangen.

PATS!

Rond 12 uur in de middag was daar eindelijk de verloskundige, ik was volgens haar heel rustig, maar vanbinnen paniekte ik als een gek. Met de controle had ik 2 centimeter tot een krappe 3 centimeter ontsluiting, dus ik moest naar het ziekenhuis. Ze zei dat ze een zacht plekje in m’n vliezen voelde, PATS! Da’s pech, vruchtwater weg.

“Je kunt de pijn nu iets scherper voelen” zei de verloskundige. Iets scherper? Ik dacht dat ik dóór de grond ging en net tijdens die wee, stapte mijn moeder binnen.

Van de rit naar het ziekenhuis weet ik ook vrij weinig meer, maar volgens m’n vriend heb ik haar nog gewezen waar ze langs moest rijden op de parkeerplaats.

In m’n broek gepist

Ik werd in de rolstoel gezet en we moesten even wachten op m’n moeder die de auto aan het verzetten was. Ik was net binnen en daar ging de rest van m’n vruchtwater. Ik weet nog dat ik in het ziekenhuis schreeuwde: “Gadverdamme!! Het lijkt net of ik in m’n broek gepist heb!” En gelijk daar achteraan kwam de volgende wee.

Ik lag te wachten tot ik m’n ruggeprik kreeg. Net een paar minuten voordat ze me wegbrachten naar de anesthesist kwam mijn vader binnen. Midden in een wee. Arme papa.

Weeënopwekkers

Nadat ik de ruggenprik had gekregen en ik was aangesloten op de apparaten had ik gigantisch veel honger. M’n moeder was zo lief geweest om broodjes mee te nemen. Ik koos voor een gigantisch puddingbroodje, tijdens het eten van m’n broodje, keek m’n vriend op de monitor en zag dat ik een flinke wee had. De verloskundige kwam ook binnen om te controleren of alles goed was aangesloten en die zag en zei hetzelfde. “Aah”, zei ik, “vandaar dat m’n reet slaapt”.

Rond 4 uur ’s middags had ik 4 centimeter tot een krappe 5 centimeter ontsluiting en kreeg ik weeënopwekkers. Rond 20 uur ’s avonds zou de verloskundige nog een keer komen voor een controle.

Persen

Mijn vader en m’n vriend kwamen net terug van het roken toen ik rond 20 uur 9 centimeter ontsluiting had. Ze zouden de verloskamer klaarmaken en over een uurtje zouden ze terugkomen om me op te halen. Tussendoor bleef ik drukken op dat knopje van m’n ruggenprikje omdat ik veel druk kreeg onder in m’n buik.

Rond 21 uur kwamen ze terug om het nog even te controleren en toen zei ik dat ik het verschrikkelijk warm had en of dat normaal was. Ze hebben m’n temperatuur 3 keer op moeten meten omdat de thermometers net opnieuw gekalibreerd waren. Ik had lichte koorts door de ruggenprik. Op de verloskamer kreeg ik een antibioticakuurtje en mocht ik om 21:30 precies proberen om mee te persen. 6 of 7 persweeën later, was ze er al. Op 24 maart 2015 om 21.47 is onze dochter geboren.

Dit bevallingsverhaal is ingestuurd door Kelsey.