Als dit voorweeën zijn…

Groeiecho

De verloskundige had gelijk, niets om ons zorgen over te maken. Ons kleine Duimelotje was gewoon iets kleiner dan gemiddeld. In haar eigen groeicurve deed ze het verder prima.

De eerste groeiecho kon mijn vriend niet mee. Ik ging alleen en de echoscopiste merkte dat ik toch wel een beetje in de stress zat. Ze maakte er echt een klein feestje van. Behalve de noodzakelijke checks, nam ze ook nog even de tijd voor een pret-echo. Moet je kijken wat een knapperd!

Na de tweede groeiecho in week 36 ging ik eindelijk met zwangerschapsverlof. Precies op tijd. Ik begon nu toch echt wel te waggelen als een zwangere vrouw.

Nesteldrang??

De eerste week van mijn verlof vloog voorbij. Lekker slapen, mijn favoriete televisieseries kijken en afspreken met vriendinnen.

In de tweede week gebeurde er iets geks. Ik had opeens zin om schoon te maken, te wassen en te strijken. En niet een klein beetje… ALLES MOEST WEG EN SCHOON! Mijn vriend was weer stapelverliefd op mij met mijn nieuwe hobby. En heel eerlijk, ik vond het heerlijk!

Voorweeën

Op donderdagavond, mijn vriend was aan het werk, rommelde het wat in mijn buik en ik verloor opeens een beetje bloed. Ik ging vrolijk door met wassen en strijken, want misschien was dit wel het begin van de bevalling…

Die nacht verloor ik (denk ik) de bekende slijmprop en rommelde het nog steeds. Omdat ik bloedverlies had en niet zeker wist of dit normaal was, liet ik mijn vriend de verloskundige bellen. Haar conclusie na bovengenoemde; voorweeën. Dit kon nog wel een week of twee duren. Ik moest gewoon proberen te gaan slapen en zo nodig een paracetamol nemen. Pijn had ik niet dus slapen was, nu ik wist dat ik me geen zorgen hoefde te maken, geen enkel probleem.

De volgende dag hebben mijn vriend en ik nog samen boodschappen gedaan en die avond kwamen vrienden van ons op bezoek. Ik was niet helemaal in mijn normale doen en de voorweeën hadden me inmiddels wel een beetje bang gemaakt. Als dit voorweeën waren, zou ik echte weeën dan wel trekken? Dus bij het zien van mijn vriendin kon ik wel huilen. Maar tegelijkertijd voelde ik me een aansteller, dus ik probeerde me groot te houden. Een gezellig kaartavondje volgde. Wist ik veel dat het niet helemaal normaal was dat ik ongeveer om de twintig minuten even moest verzitten omdat ik een ‘voorwee’ had.

Als dit voorweeën zijn, wil ik pijnbestrijding tijdens de bevalling!

Die nacht deed ik geen oog dicht en op een gegeven moment moest ik om de tien minuten uit bed om mijn ‘voorweeën’ weg te puffen. Mijn vriend liet ik slapen, want ik kon hem moeilijk twee weken mee laten puffen. Toen hij die ochtend wakker werd en mijn gezicht zag, zei hij: “Je gaat nu even de verloskundige bellen.” Ik was in tranen en verontschuldigde me voor mijn aanstellerige gedrag. “Als dit voorweeën zijn dan noemen ze me maar een mietje, maar dan wil ik een verdoving tijdens de bevalling hoor.”

Ik belde toch maar even de verloskundige en ze kwam. Ze bereidde me voor op een teleurstelling maar ging me toch even onderzoeken. Ze keek me enigszins verbaasd aan en zei:

“Je bent aan het bevallen hoor meid, je hebt bijna 8 centimeter ontsluiting.” 8 centimeter? Niks voorweeën dus.. Als ik andere bevallingsverhalen mocht geloven, had ik zo’n beetje het meeste er al opzitten!

Op naar het ziekenhuis dan maar…

In het ziekenhuis stond een heel ontvangstcomité. Dat zal wel normaal zijn dacht ik. Achteraf bleek dat de verloskundige niet helemaal eerlijk was geweest. Ik had namelijk bijna volledige ontsluiting, maar ze wilde ons niet teveel laten schrikken. Omdat ik waarschijnlijk al een tijdje met weeën had gelopen, was de kans aanwezig dat ik hormonen nodig zou hebben voor de persweeën. Dus heel veel haast was er ook niet.

Eerst mocht ik het nog even proberen… Ik voor Jan … op de baarkruk want dat leek me wel wat, zo bevallen. Uiteindelijk bleek dat 80% op eigen kracht niet haalbaar was. Dus de gynaecoloog nam het over. Toen ik wat stimulatie had gekregen, ging het als een speer. Moest uiteindelijk wel in bed, je knieën in je nek, je kent het wel…

Mooiste dag in ons leven

Mijn vriend is echt mijn grootste held geworden. Zo lief en geduldig als ie was. Washandje op mijn voorhoofd, me iets te drinken geven, mijn nek masseren… En wat was hij trots op me na de bevalling, zo gaaf! Tegen iedereen was hij aan het opscheppen over hoe goed ik het had gedaan. We zijn een goed team!

Ik had heel wat horrorverhalen gehoord over bevallen en wat ik nu ga zeggen klinkt misschien wat overdreven, maar dat is het echt niet. Dit was echt een van de mooiste dagen in mijn leven. En dan bedoel ik inclusief bevalling. Zo bijzonder om dit samen met mijn vriend te beleven.

En wat was ze mooi en lief, onze dochter…