Bevallingsverhaal: “Ineens voelde ik een soort oerkracht”

Gigantische golf vruchtwater

We lagen net in bed en mijn man lag al te slapen. Ik voelde een soort klap en er volgde een hoop water. Vol spanning en best zenuwachtig liep ik voorzichtig naar de wc. Toen ik achter me keek zag ik bloed en schrok. Ik besefte dat het nu dan echt ging beginnen.

Met trillende handen liep ik terug naar de slaapkamer en weer in bed volgde er een gigantische golf vruchtwater. “Ik geloof dat mijn vliezen gebroken zijn, schatje”, zei ik zachtjes tegen mijn man. Hij schrok wakker en sprong uit bed om de tassen en de Maxi-Cosi te pakken.

Meconiumhoudend vruchtwater

Toen ik het vruchtwater bekeek, zag ik een soort groenig spul. Oh nee hè, dacht ik, zal de baby gepoept hebben? Dat is niet goed! Toch..? Mijn man belde meteen het ziekenhuis. Wegens medische redenen moest ik in het LUMC bevallen. Het ziekenhuis adviseerde ons om naar het ziekenhuis in Zoetermeer te gaan om te kijken of er inderdaad meconium in het vruchtwater zat.

Ondertussen waren ook de weeën begonnen. Auw! Het doet echt pijn! Gaat dit de hele tijd zo door? Ik weet niet of ik dat volhoud hoor… Maar goed, ik had geen keus dus snel aankleden, jas aan en de auto in.

Eenmaal in het ziekenhuis had ik al behoorlijke rugweeën. Wat een ellende! Ik dacht dat die eerste buikweeën erg waren. Nou, pff, dit is nog 10.000 keer erger! De verpleegkundige zag inderdaad dat ik meconiumhoudend vruchtwater had. De weeën kwamen al om de 5 minuten, dus adviseerde ze ons richting het LUMC te gaan.

Weeën in de auto

Vreselijk, moet ik met deze weeën weer de auto in?! Ja dus. Ik heb weinig van de rit meegekregen, omdat ik alleen maar druk bezig was met het wegpuffen van mijn weeën.

Bij aankomst in het ziekenhuis werd ik met een rolstoel naar de verloskamer gereden. Wat doen die weeën pijn!!! Vreselijk!! Ik kon niet liggen of zitten. Het enige wat ik wilde was staan en bij iedere wee stond ik op en neer te schudden om de pijn door te komen. Mijn man gaf tegendruk in mijn onderrug en dat was super fijn!

Onder de douche

Uiteindelijk mocht ik onder de douche. Heerlijk! Ik zette de douchekop op mijn rug en dat hielp onwijs tegen de pijn. Iedere keer dacht ik: oké, nu ga ik er uit… Oh nee, daar komt weer een wee! Oké, nu dan… Nee, het lukt écht niet!

Uiteindelijk kwam mijn man mij helpen om af te drogen. De weeën waren zo heftig en volgde elkaar zo snel op dat het amper lukte. Het lijkt wel of je tijdens je bevalling totaal geen schaamte meer kent. Ik stond naakt te schudden en te puffen om die vreselijke weeën door te komen en het boeide mij totaal niet wie er binnenkwam.

Na een tijdje was het toch gelukt en stond ik afgedroogd en wel weer in de verloskamer. Ik was zo superblij met de steun van mijn man: zonder hem was ik hier nooit doorheen gekomen.

Een sterrenkijker

Het was inmiddels 7:00 uur en ik had nog steeds maar vijf centimeter ontsluiting. Vijf centimeter?! Had ik daarvoor al die tijd zitten puffen?! Ik ging liggen omdat ik behoorlijk was uitgeput. De weeën kwamen nu continu, om de 3 minuten, en ik was kapot.

Toen ik eenmaal lag namen de weeën af en dat vond ik heerlijk. De gynaecoloog dacht daar anders over. Ze besloot een echo te maken. Daaruit bleek dat mijn kindje verkeerd om lag. “Een sterrenkijker” zei ze. Oké, en nu?

Pijnstilling, nu!

Ik moest naast het bed gaan staan om op die manier de zwaartekracht zijn werk te laten doen. Toen ik stond volgde de weeën elkaar ineens weer snel op. Ik riep dat ik pijnstilling wilde. Mijn man zei: “Nee hoor, dat wil ze niet.”

Ik keek hem aan en dacht: hallo? Wat denk je wel niet? Houd lekker je mond! Ik herhaalde dat ik pijnstilling wilde, maar wederom zei mijn man van niet. Dit hadden wij inderdaad voor de bevalling afgesproken, maar dat was nu voor mij echt niet meer belangrijk. Ik had super veel pijn en ik kon niet meer!

De weeën waren nu zo heftig, dat zodra ik de ene wee weg voelde glijden, de volgende alweer in aantocht was. Een bevalling is echt heel heftig! Ik kon echt niet meer!

Oerkracht

Ineens voelde ik een soort oerkracht en voelde dat ik moest persen. De gynaecoloog zei echter dat het nog niet mocht, maar hoe dan? Ik kon het niet meer tegen houden! Het enige wat mijn lijf wilde was persen. Als mijn lichaam dat aangeeft, zal dat toch ook wel kloppen? En ja hoor, gelukkig had ik 10 centimeter ontsluiting. Ik mocht eindelijk persen…

De verpleegkundige had de baarkruk neergezet in opdracht van de gynaecoloog. Omdat de baby een sterrenkijker was, bleek dat de beste optie. Ik vond het allemaal prima. Ik wilde gewoon persen en het kon mij echt niet schelen hoe of waar.

Persen!!

Ik ging op de baarkruk zitten en mijn man stond achter mij. Wauw, dit is fijn, dacht ik. Ik wilde niet dat mijn man alles kon zien tijdens de bevalling, dus dit was een hele fijne manier. Ik begon als een gek te persen en dacht: oké, ik pers me gek, maar komt er nog wat? De gynaecoloog moedigde mij aan en zei: “Kom op, persen!” Prima, dacht ik, ik pers wel, maar die baby gaat er echt niet uitkomen hoor! Er stond zoveel druk op en het voelde alsof het nooit ging lukken. Maar ik ging door.

Ik deed mijn ogen open en zag ineens een hoofdje. Oh jeetje, dacht ik, er komt echt een baby! Ik was helemaal in shock. Na nog een pers was de baby er. Ik kreeg hem in mijn armen en werd met ondersteuning terug in bed gelegd. Ik lag daar helemaal vol met bloed, uitgeput en in shock met een baby in mijn armen. Nu is het echt, dacht ik. Dit is waar we het allemaal voor gedaan hebben. Nu kunnen we niet meer terug…

Heel veel liefde

Na een paar minuten werden al die vreemde gedachten omgeruild door heel veel liefde! Ik ben bevallen van de mooiste baby die er is. Onze zoon Keano ligt nu gewoon bij ons! Ik keek naar mijn man die met tranen in zijn ogen trots naar Keano keek. Hij knipte de navelstreng door en Keano werd meegenomen voor onderzoek. Ik zag het allemaal gebeuren, terwijl mijn man hielp met het aankleden van Keano. Ik keek ernaar en dacht alleen maar: zo, dat heb ik even mooi geflikt! Geen pijn meer of iets, hoe raar!

Toen moest ik nog een keer persen en daar kwam de placenta. Heel bizar om te zien. Wel bijzonder dat je baby daar al die tijd in heeft geleefd. Ik was een beetje uitgescheurd, dus moest ik gehecht worden. Jeetje, dan denk je dat je alles gehad hebt… Nou mooi niet! De verdoving deed zeer en al dat gedoe daar onder was ik zo zat. De baby was er nu toch?! Hou op! Ik wil douchen!

De gelukkigste vrouw ter wereld

Na een tijdje mocht ik eindelijk douchen. Ik stond onder de douche en voelde mij de gelukkigste vrouw ter wereld. Ik was bevallen, ik was eindelijk moeder! Ik keek naar mijn buik. Het zag er zo raar uit, zo’n grote, rare hangzakbuik. Maar het kon de pret niet drukken: ik was moeder! Ik voelde alleen maar liefde en ik genoot van de warme douche.

Eenmaal klaar lag ik heerlijk tevreden en blij in bed met mijn man en zoontje. Hoe gelukkig kan een mens zijn, dacht ik. Is er nu op dit moment iemand gelukkiger dan ik? Vast niet!