De bevalling van Violette: “Alles ging sneller dan gedacht”

Bij de verloskundige willen we kijken of er een mogelijkheid is om te strippen, dat kan als je 1 centimeter ontsluiting hebt. Helaas was dat twee dagen geleden nog niet het geval, wat een domper! Ik wil graag natuurlijk bevallen en niet via een inleiding die gepland staat voor de vrijdag erop. De avond ervoor zou ik een ballonkatheter krijgen en alleen in het ziekenhuis blijven slapen. Ik zie dit niet zitten en hoop dat het strippen kan. ‘Baat het niet, dan schaadt het niet’, zeggen ze. We gaan ervoor.

Yes, ontsluiting!

Bij de verloskundige mag ik op de bank klimmen om te gaan liggen, dit doe ik dan ook met sierlijke elegantie. Als ik ben geland, wordt er inwendig gevoeld. Het blijft apart, iemand die je eigenlijk niet kent die met zijn vingers bij je baarmoedermond zit te masseren. Ik lig ontspannen en doe een schietgebedje dat er ontsluiting is.

YES! Ik heb anderhalve centimeter ontsluiting, mijn lichaam is zelf aan de slag gegaan. De verloskundige geeft aan dat ze gaat strippen. Het is een vervelend gevoel en levert menstruatie-achtige pijnklachten op. Maar ik denk alleen maar ‘go for it girl, woel die vliezen maar los van de baarmoederwand’. Het is zo gepiept en nu is het afwachten geblazen.

Het begint te rommelen

De rest van de dag ben ik lekker bezig. In onze winkel regel ik nog het één en ander en het huis wordt nog even van boven tot onder schoongemaakt. Na een powernapje begint het in mijn buik wat te rommelen. Rond 17 uur bel ik met mijn vriend, Herman. Ik geef aan dat ik iets voel, maar dat het goed te doen is.

Als we aan het avondeten zijn, moet ik me toch best concentreren op het gevoel wat mijn buik teweegbrengt. Ik eet met moeite mijn rijst op, want ik moet toch wat energie hebben mocht er vanavond verder wat gebeuren. Rustig op mijn stoel blijven zitten, zit er niet meer in. Rondwandelen is prettiger, want wat ik voel straalt uit naar mijn rug en beweging verlicht de pijn.

De verloskundige bellen

Herman houdt ondertussen een weeëntimer bij. Als ik een uur lang om de drie minuten een wee van één minuut krijg, mag ik de verloskundige bellen. Hij begint om 19:10 te timen en om 20:50 eindigen we hiermee. Het is echt constant en praktisch zoals de instructies weergeven wanneer te bellen. De eetstoelen zijn ondertussen goed stevig beetgepakt en soms bijna doormidden gebroken. Gelukkig is de kinderbox ook opgewassen tegen mijn ferme handgreep.

Zoeken naar verlichting

Herman geeft me af en toe een massage bij mijn onderrug. De ene keer helpt het en de andere keer mag hij liever een stapje opzij zetten. Ik ga eens even onder de douche staan, want misschien geeft dat iets verlichting. Onder de douche kan ik me niet echt ergens beetpakken om een wee op te vangen. De weeën lijken zelfs minder te worden. Dat kan niet! Hup, ik ga er weer onderuit. Herman mag mij ook niet meer laten lachen tijdens een wee. Ze beginnen nu nog gevoeliger te worden. Nadat hij de verloskundige heeft gebeld, gaat Herman een film kijken op de bank en laat hij mij mijn ding doen.

Tussentijdse controle

Om 21:15 zijn de verloskundigen, Lisa en Yvonne, gearriveerd. Ik word ondertussen door drie mensen geobserveerd. Het voelt meer alsof ik word aangestaard hoe ik de weeën onderga. Er wordt tegen mij gekletst, maar ik klets niet veel terug. Ik excuseer me dat ik een beetje ongezellig ben.

Tijdens de weeën die volgen wordt er verteld dat ik het goed doe en hoe ik het beste kan zuchten. Soms houd ik namelijk mijn adem in of blaas ik alle lucht als een bezetene in één keer uit.

Na een half uur te worden geobserveerd, wordt het eens tijd om te kijken hoe het ervoor staat. Het liefst spring ik weer zo snel mogelijk uit bed, want er komt een wee aan en dat is echt geen feest. De controles worden gedaan en om 21:45 zijn we op de helft. Hoppa, 5 centimeter ontsluiting!

Een plan wordt gemaakt en we gaan richting het ziekenhuis. Herman laadt de auto in en ik kleed me om. Ik liep namelijk de hele tijd in mijn nachthemd en zo richting het ziekenhuis gaan vind ik net iets te ma-Flodder-achtig.

Aangekomen in het ziekenhuis

In de auto heb ik twee weeën weggepuft voordat we in het Slingeland ziekenhuis aankomen. Gelukkig is het niet ver rijden. Bij aankomst moeten we nog twee ellenlange gangen door en een lift omhoog nemen, richting de afdeling waar het allemaal gaat gebeuren.

Onderweg krijg ik weer een flinke piek in een wee. Herman denkt dat de deurpost die ik tegenkom de volgende dag weer vastgezet moet worden, want die wordt eens goed te grazen genomen.

Als we bij de verloskamer aankomen, trek ik gelijk al mijn kleren weer uit. Het maakt me niet uit dat mensen mij in mijn Eva’s kostuum zien – wat ik overigens wel had gedacht – en ik stap onder de douche. Ah, dat is even fijn en er zit een stevige hendel bevestigd aan de muur waaraan ik mij vast kan houden.

Oergeluiden door de weeën

Maar dan komt er toch een wee! Ik probeer me te focussen op één punt op het plafond en goed te zuchten. Zo kan ik er een aantal achter elkaar wegzuchten. Maar daarna komt er andere soort wee. Ik weet niet wat mijn lichaam aan het doen is, maar dit zijn nare weeën. Ik kan ze niet wegzuchten en ik ga er kennelijk oergeluiden bij maken. Ook heb ik het gevoel dat ik bij zo’n wee moet kotsen. Als dit zo lang aanhoudt, weet ik niet of ik het zonder pijnstilling red en dat wil ik toch wel graag proberen.

Kennelijk daalt de baby nu verder in mijn bekken en gaat de bevalling vlot, want de verloskundigen besluiten na het horen van mijn prachtige kreetjes dat het toch maar tijd wordt voor een inwendige controle, ook al zijn we pas één uur verder. Ik word afgedroogd en moet me vastgrijpen aan Herman tijdens een wee. Blijkbaar bijt ik als een kannibaaltje in zijn arm.

Daar zijn de persweeën

Om 22:45 vindt de volgende controle plaats en ik ben weer zeer soepel neergeploft op bed. Natuurlijk komt er een wee en Herman krijgt het weer te verduren. Ik roep ‘ik moet poepen!’ Lisa doet snel haar controle en vertelt dat we binnen een uur tijd 4 centimeter verder in de ontsluiting zitten en dus al op 9 centimeter zitten. Dit gaat sneller dan gedacht!

Bij de volgende wee worden de vliezen doorgeprikt. Ik verwacht een vloedgolf te voelen, maar het hoofdje van de kleine werkt als een stop waardoor ik bar weinig van deze waterpret merk. De ‘bijzondere’ weeën blijven elkaar opvolgen en ze gaan over op persweeën. Het hoofdje zakt sneller naar beneden dan wederom gedacht. Lisa kan nog snel nieuwe handschoenen aantrekken, kraamverzorgster Ilse komt ook binnen en is in een mum van tijd ook startklaar om te helpen.

Instructies volgen

De aardige toon van Lisa verandert in een ferme, standvastige toon, waarbij ik precies de instructies krijg wat ik moet doen. Herman realiseert dat het nu menens is en herhaalt tegen mij wat Lisa zegt. Ik hoor ze alleen praten en zit verder in een soort roes. Na kort persen staat het hoofdje, ik mag nu niet veel doen, niet persen en alleen maar puffen. Ik weet als ik nu niet doe wat er gezegd wordt, dit voor mezelf later mogelijk meer klachten oplevert. Daar heb ik geen zin in.

Daar is ze dan!

Uiteindelijk mag ik meepersen en ik ga ervoor! Na negen minuten geperst te hebben, voelt het net alsof er iets flubberachtigs uit mij komt. Er wordt gezegd dat ik mijn ogen open moet doen. Ik zie mijn kleine meid die schreeuwend op mijn borst gelegd wordt. Ze is om 23:44 geboren.

Hoe geweldig, fantastisch, wauw, waanzinnig! Het is niet in woorden te beschrijven. Ik ben euforisch en zou wel willen stuiteren! Ik heb ons kindje op de wereld gezet, ik kan baren! Herman heeft tranen in zijn ogen en kust mij op mijn voorhoofd als hij ons wondertje ziet. Ze is prachtig! Onze kleine lieve Fleur, wat een mooi poppetje! Ze krijgt gelijk drie tienen met de Apgar-score en alles wordt afgevinkt wat af te vinken valt.

De eerste momenten samen

Herman knipt als trotse papa de navelstreng door. Ze is niet meer enkel aan mij verbonden, maar we kunnen haar nu beiden vasthouden. We genieten van de eerste momenten zo samen in die kamer; ik oncharmant met mijn benen nog steeds bungelend in de beugels, wachtend op de nageboorte.

Deze komt gelukkig snel en bij een rustige wee ploept de placenta er makkelijk uit. Herman en ik besluiten dat we het niet hoeven te zien. We vinden het wat onsmakelijk en houden onze ogen gericht op het mooiste wat er bestaat: ons kindje.

Wat er nog moet, is het hechten. O jee, ik heb daar verhalen van gehoord dat het nog erg naar is. Lisa gaat het verdoven en ik verwacht dat het even onaangenaam wordt. Maar, op drie steken na, is het hechten een eitje en kan ik ontspannen. Dit allemaal terwijl Fleur voor het eerst aan de borst wordt gelegd om voeding te krijgen.

Op naar een nieuw leven

Om 2:00 zitten wij weer in de auto, terug naar huis. Wat ontzettend fijn dat alles zo goed is gegaan! Op naar een nieuw leven, een nieuw leven als kersvers gezinnetje. Ik kan niet wachten om te zien wat er verder op ons pad komt!

Nu eerst nog naar de kraamverzorgster luisteren die vol adrenaline zit, ook al krijgen we de helft niet mee. Om 2:15 ’s nachts zitten we haar al slaapdronken aan te kijken en te wachten totdat de afronding van haar verhaal plaatsvindt. Om 3:00 gaat ze naar huis en gaan wij over op zenmodus. We springen op onze roze wolk, gaan lekker rondzweven en heerlijk genieten samen met en van elkaar!